„Ostatnio bohater” – Terry Pratchett

Conan Barbarzyńca był postacią wielce uwielbianą przez publikę. Określany jako wielki bohater, zdobywca i wódz wojenny. Król który podbijał i umacniał znaczenie swojego Państwa w świecie. A tak naprawdę, jak to bohater, był tylko złodziejem i mordercą. Do tego wcale nie był takim wielkim herosem za jakiego się go uważa. Bogom krzywdy za wielkiej nie wyrządził.

„Pieśń Czasu. Podróże” – Ian R. MacLeod

Są tacy autorzy, w których książkach zakochujemy się od pierwszej strony, są tacy pisarze którzy zostają naszymi ulubionymi po paru pierwszych zdaniach utworu. W moim przypadku tak było z Ianem R. MacLeodem. „Wieki światła” zachwyciły mnie poetyckim językiem, epickim przedstawieniem świata oraz pełnokrwistymi postaciami. „Dom Burz” ugruntował moją sympatię do dzieł autora oraz rozbudził kolejne, o wiele większe poczucie głodu literackiego na przyszłość jak będę sięgał po książki tego brytyjskiego pisarza. Tak dochodzimy do „Pieśń Czasu. Podróże”, czyli omnibusowego wydania powieści ze zbiorem opowiadań. Oczekiwania miałem wysokie, miałem nadzieję na zaspokojenie mojego głodu w stu procentach.

„Zatopione miasta” – Paolo Bacigalupi

Apokalipsa się dokonała. Ludzkość skoczyła sobie do gardeł. Miasta znalazły się pod wodą. Cała szczęście, że to tylko USA i nie był to 2005 roku i huragan Katrina, chociaż może to Nowy Orlean był właśnie inspiracją dla autora. Paolo Bacigalupi polskiemu czytelnikowi znany jest przede wszystkim z książki wydanej w Uczcie Wyobraźni zawierającej zbiór opowiadań oraz jego debiutancką powieść „Nakręcaną dziewczynę”. Niedawno w naszym kraju ukazała się jego młodzieżówka pt. „Zatopione miasta”. Czy po rozbudzonych nadziejach poprzednimi utworami teraz autor zaspokoił czytelników? Czy nakarmił ich kolejną dawną dobrej literatury? Pochylmy się nad tym i znajdźmy odpowiedź.

„Dom derwiszy. Dni Cyberabadu” – Ian McDonald

„Dziadek był drzewem. Ojciec hodował truxy, w piętnastu kolorach.  Matka potrafiła wyśpiewywać kod genetyczny; śpiewała wprost do serc żywych istot i w ten sposób je zmieniała. W koło, ciągle w koło…”. Tym zdaniem Ian McDonald zaskarbił sobie moją sympatię. „Serca, dłonie głosy” była pierwsza przeczytaną przeze mnie książką tego brytyjskiego autora, ale nie ostatnią. Kolejna była „Chaga”, świetna powieść o inwazji obcych na Ziemię, rozgrywająca się w Afryce. McDonald upodobał sobie kraje, nawet jak na fantastykę, orientalne jeżeli chodzi o miejsce rozgrywania akcji swoich utworów. „Rzeka bogów” dzieje się w Indiach, w dość niedalekiej przyszłości, zawiera i elementy czystego s-f, romansuje dość intensywnie z motywami cyberpunkowym i jest jak dotąd najlepszą jego książką. Ostatnimi jego dokonaniami są za to „Dom derwiszy” oraz zbiór opowiadań „Dni Cyberabadu” u nas wydane łącznie.

„Nieśmiertelny” – Catherynne M. Valente

Dorotka z Kansas miała czerwone pantofelki, Alicja królika z zegarkiem, a Wendy Piotrusia. Maria za to miała Kostię, który ofiarował jej cały swój świat, żywy, piękny, nieograniczony. Pokazał jej jak żyć i życia używać, a na koniec oddał jej się cały, dosłownie cały.

Kościej Nieśmiertelny to postać z wschodnioeuropejskich podań ludowych i baśni. Odgrywa w nich rolę złego czarownika o mało urodziwym fizys. Porywa młode dziewczęta, gromadzi przeogromne skarby i strzeże wody życia. Maria Moriewna jest za to bohaterką baśni Aleksandra Afanasjewa, w której to pojawia się wyżej wymieniony diabeł.

„Nazwanie bestii” – Mike Carey

„Czy już widzisz kształty drzew…”*  …może niekoniecznie kształty drzew, ale majaki znikają i krasnoludki przestają biegać po suficie. To znaczy Feliks Castor zaczyna trzeźwieć… o, boże kaca! – nawiązując do twórczości innego brytyjskiego pisarza. Piąty tom cyklu Mike’a Carey’a miał przynieść nam więcej emocji i mroczniejszą fabułę, gdzie na każdej stronie będziemy czuli ból przeszywający Londyn i strach czający się w cieniach jego ulic. Przyniósł to wszystko i trochę nieoczekiwane rozwiązanie wielu ważnych kwestii. Oraz pytanie: czy to już koniec?

„Szninkiel” – G. Rosiński, J. van Hamme

Pierwsze moje wspomnienie czytelnicze to wydarzenie sprzed około 15 lat. Wtedy to miałem w reku sfatygowany egzemplarz komiksu o okładce w czerwonej barwie. W pamięci utkwiło mi z niego dwie sceny, pierwsza to wielka bitwa, a druga to próba gwałtu. Ciekawe wspomnienie jak na niespełna 10-latka, co nie? Przez następne lata życia komiks ów trafiał mi w ręce jeszcze parokrotnie. Aż w końcu ktoś go wydał tak, jak na to zasługiwał już 30 lat temu.

"Powrót z gwiazd" – Stanisław Lem

Postęp astronautyki, loty w kosmos, rozwój człowieka i ekspansja ludzkiej cywilizacji, sięganie gwiazd. Odkąd Łajka odbyła swój pierwszy lot, Gagarin został pierwszym człowiekiem, który był poza Ziemią, a załoga Apollo 11 doleciała na Księżyc, gdzie Neil Armstrong postawił swoją stopę, ludzkość marzy i sięga dalej w przestrzeń. Prowadzone są badania, tworzone plany wypraw, symulacje podróży. Nie wystarcza nam już Ziemia, chcemy posiąść wszechświat.

Wielu pisarzy s-f pisało o lotach międzygwiezdnych, eskapadach kosmicznych, gdzie człowiek dociera w miejsca kosmosu nieosiągalne kiedyś, stawia sobie cele dotarcia jeszcze dalej i jeszcze szybciej. Chce poznać nieznane, dotknąć nieosiągalnego. Utworów o tematyce kosmicznej, o podróżach, jest bez liku. Niektórzy autorzy przedstawiają przebieg samych lotów, inni pierwszy kontakt z pozaziemską cywilizacją, kolejni problemy na nowoodkrytych planetach. Stanisław Lem rozpoczął swój tak zwany później kanon lemowski od standardowej powieści o takich wyprawach, mowa o książce pt. „Eden”. Kolejna już, jest zupełnie czymś innym, rozpoczyna się tam, gdzie inne się kończą, czyli w momencie „Powrotu z gwiazd”.

Seks, przemoc i strumienie gorzały

Frank Miller, nazwisko które znają wszyscy fani komiksu. Nie wszyscy może kojarzą same utwory, ale postać Millera jest popularna niczym gwiazda muzyki pop. Jego komiksom zarzucane jest, że są brzydko narysowane, niechlujnie i rażą poczucie estetyki czytelnika. Trudno dyskutować z gustami i subiektywnymi opiniami, a więc przedstawię swoją.

 

Basin City czy też bardziej znane pod nazwą Sin City – Miasto Grzechu. Miejsce w którym rozgrywa się cała seria komiksów Franka Millera. Seks, przemoc, wóda. Tak w skrócie można opisać fabułę. Seria została wydana w zbiorczych siedmiu tomach. Na niektóre historie poświęcono cały tom, w innych tomach mamy do czynienia ze zbiorem krótkich przypowiastek z Miasta Grzechu. Styl rysunku zalicza się do noir, jest pierwszym samodzielnym projektem Millera. Czarno-białe kryminalne opowieści gdzie prawo pięści to jedyne prawo.

Alfred Bester – "Człowiek do przeróbki"

Telepatia, pierwsze wzmianki o niej pochodzą z Biblii jest rzeczą, która intryguje ludzi od pokoleń. A czym ona jest? Za Wikipedią: Telepatia – rzekoma forma percepcji pozazmysłowej, umiejętność emisji własnych myśli i odczuwania myśli innych osób. U Alfreda Bestera, w jego powieści „Człowiek do przeróbki” duża część populacji ludzkiej to telepaci zwani też esperami. Mogłoby się wydawać, że w takim społeczeństwie nie ma nieporozumień, wszyscy wszystko wiedzą, nie występują konflikty. Czy aby na pewno?

 

Mamy XXIV wiek. Władza nad Układem Słonecznym należy do wielkich korporacji, jedną z nich jest Monarch należąca do Bena Reicha. Bena poznajemy w ciężkim dla nim okresie, nawiedzają go koszmary z Człowiekiem bez Twarzy, a kiedy jego firma przeżywa kryzys spowodowany przez kartel niejakiego D’Courtneya. Reich nie może pogodzić się z utratą przewagi na rynku i postanawia zlikwidować rywala. No ale jak to zrobić gdy na każdym kroku napotyka się telepatów, którzy odbierają twoje myśli równie łatwo jak normalny człowiek słucha radia? Każda niepożądana myśl, każdy zły zamiar jest odczytywany jako groźba dla całego społeczeństwa i człowiek złapany na brudnych myślach wędruje do Przeróbki.